Rousseau'nun "Yalnız Gezenin Düşleri"nde Mutluluk Arayışı

Abstract

“Aykırı” görüş ve düşünceleri ile tepkileri üzerine çekmiş olan Rousseau, çağdaşlarınca anlaşılmamış, toplum içinde mutlu olamamış ve bu nedenle de yalnızlığı seçmiştir. Son yapıtı olan Yalnız Gezenin Düşleri'nde, kendini mutsuz eden toplumdan kaçarak doğada yalnızlığına sığınan Rousseau, mutluluğu kendinde bulduğunu söylemiştir. Bu çalışma, son yapıtındaki mutluluk arayışını sergilemeyi amaçlamaktadır. Mutluluk arayışı, hiç kuşkusuz bir mutluluk gereksiniminin ortaya çıkışıyla başlamaktadır. Rousseaucu mutluluk ahlâkının dinamikleri de bu mutluluğun çerçevesini çizmektedir. Mutluluk arayışına mutsuzluk deneyiminden yola çıkarak başlayan Rousseau'nun doğada, “özgür, tek başına” yaptığı gezintiler sırasında ve düşleri aracılığı ile tattığı mutluluk bir “ben” mutluluğudur. Zira o, kendine yeterlik içinde, kendi varlığından beslenip, kendi varlığından tat almaktadır. Ama bu “ben” mutluluğu “bencil” bir mutluluk değildir.“Öteki”nin sorumluluğunu da yüklenmeye çağıran bir dinamik içerir aslında. “Ben” esinli, “ben” odaklı, “ben”i yücelten bu mutluluk atılımı ile Romantizm'in öncüsü olarak taçlanan Rousseau, bir yandan akıl-duygu karşıtlığını yenebilmiş, diğer yandan da “öteki”ne giden yolun “ben”den geçtiğini göstererek, bir anlamda, ben-öteki karşıtlığını aşmayı başarmıştır.

Rousseau, because of his “antithetic” perspectives and thoughts, collided with his age, was not understood by his contemporaries, could not achieve the mood of blissfulness within the society he was situated, hence, he desired solitude. In his ultimate opus “The Reveries of the Solitary Walker”, Rousseau, who evaded from the society that had posed him a great deal of misery and took sanctuary in his solitude in nature, declared that he had found happiness in himself. This work is designated for the particular purpose of unraveling and unfolding the search of happiness in this latest work that was created through the ending period of his life. His experience considering unhappiness, thus, also has a paramount role to play in his search of happiness. The happiness, Rousseau experienced, which was derived from the “free, solitary” promenades into the nature, and which was obtained through the reveries in which he lost himself during these trips, is a happiness of “me”. Because, he, in a self-sufficiency, nourished on his own existence, perceived this very same source; that is, his own existence. The happiness of “me”, however, is not identified as a “selfish” happiness. In fact, happiness of “me” has in its mould a dynamic calling for the commitment of the responsibility of the “other”. Rousseau, who was crowned as the pioneer of Romanticism with this progress of happiness inspired by “me”, focalizing on “me”, sublimating “me”, not only overwhelmed the polarity of feeling and reason, but also achieved in the journey beyond the contrariness of the “other” by demonstrating that the way toward the “other” passes through “me”.