Farklı laboratuvarlarca dökümü yapılmış tek parça döküm parsiyel protezlerde kullanılan metal alaşımların sitotoksisite yönünden değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Bu araştırmanın amacı farklı laboratuvarlarca dökümü yapılmış tek parça döküm parsiyel protezlerde kullanılan metal alaşımların sitotoksisite yönünden değerlendirilmesidir. Gereç ve Yöntem: Sivas’ta faaliyet gösteren 4 farklı laboratuvardan, kumlama ve kumlama+cila işlemi uygulanmış 1 mm çapında,1.5 mm kalınlıkta disk şeklindeki metal örnekler elde edildi. Hazırlanan metal örnekler etilen oksit gazıyla sterilize edildi ve L929 fibroblast hücre serisi kullanlarak elde edilen kültüre yerleştirildi. Agar overley testi kullanılarak sitotoksisitenin belirlenmesinde ISO 2009 yılı 10993-5 numaralı protokolü takip edildi. Bulgular: Hücrelerin lizis miktarna göre yapılan puanlama değerlerine göre 4 laboratuvardan 3 tanesinden elde edilen örnekler sitotoksik bulunmamışken, 1 tanesinden elde edilen örnekler orta derecede sitotoksik bulunmuştur. Ayrıca çalışmamızda tüm gruplarda kumlama ve kumlama+cila arasında sitotoksite açısından fark bulunamamıştır. Sonuçlar: Laboratuvarlar artık metalleri yalnızca ekonomik nedenlerle değil, konu hakkında yeterince bilgi sahibi olmadıkları için de kullandıkları göz önüne alınırsa, tekrarlanan döküm işlemi ile biyolojik riskler arasındaki ilişki ve söz konusu riskin boyutları hakkında bu teknisyenlerin bilgilendirilmelerinin önemi ortaya çıkmaktadır.

Objectives: The aim of this study was assess cytotoxicty of removable partial denture alloys which were obtained from different laboratories. Methods: 1 mm diameter, 1.5 mm thickness disc-shaped metal specimens which were applied sandblasting and sandblasting+polising process were obtained from four different laboratories activing in Sivas. Specimens were performed in sterile with ethylene oxide gas and then placed on to the L929 fibroblast cell culture. According to the 2009 ISO 10993-5 protochols, cytotoxicity were determined by means of agar overley test. Results: According to the lysis of the cells, specimens which were obtained from four laboratories, three of them were not cytotoxic while one of them was slightly cytotoxic. Moreover all groups in our study which applied sandblasting and sandblasting + polising process, were no significant difference in cytotoxicty. Conclusions: Laboratories use recasted metal alloys not only for economic reasons but also because of nesicence. The importance is emerging that technicians must be informed about the relationship between recasting process and biological risk and also size of the biological risk.