Patella kırıklarında cerrahi tedavi deneyimlerimiz

Abstract

Patella, dizde ekstensör mekanizmanın biyomekanik dengesinde önemli bir kemiktir. Geliştirilen yeni tedavi yöntemlerine rağmen patella kırıkları, klinik sonuçlar açısından problem olmaya devam etmektedir. Hastalar ve Yöntem: Mayıs 1993-Aralık 2002 tarihleri arasında Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Ortopedi Kliniğinde, patella kırığı olan 50 hasta, cerrahi olarak tedavi edildi. Bulgular : Olguların %80'i erkek, %20'si kadın idi. Kırıklar %54 parçalı, %26 transvers, %16 distal pol, %2 osteokondral, %2 ise longitudinal kırıktı. Etyolojik sebep olarak %56 trafik kazası, %28 basit düşme, %10 yüksekten düşme, %4 darp, %2 iş kazası olarak saptandı. Ameliyatta olgulardan 25'ine (%50) AO tensiyon bant, 10'üna (%20) vida ve Kirschner telleri ile osteosentez, 6'sına (%12) parsiyel patellektomi, 8' ine (%16) vida ve tensiyon bant kombinasyonu, birine de (%2) artroskopik manüplasyon uygulandı. Olgular ortalama 36.6 ay takip edildi. Son kontrollerinde Böstman skorlarına göre değerlendirildi. Sonuçta; mükemmel %32, iyi %42, kötü %36 oranları elde edildi. Olgulardan dördünde patellofemoral eklem dejenerasyonu görüldü. Tüm patella kırıklarında tam kaynama izlendi.

Patella is an important bone that creates biomechanical stability of the extensor mechanism of the knee. Although advancing new methods of treatment, clinical outcome's remain to be problem. Patients and methods: Fifty patients who have patella fractures were treated surgically betvveen May 1993-December 2002 at Cumhuriyet University Hospital Department of Orthopedics and Traurnatology. Results: Eighty % of patients were male and 20% were female. Fractures consisted 54% comminated, 26% transvers, 16% distal oriented, 2% osteochondral, 2% longitudinal. Fifty-six % of them involved in motor vehicle accidents, 28% of them simple fail, 10% of them fail from the height, 4% of them subjected violence and 2% had industrial accident. Twinty-five (50%) cases undervvent AO tension band, 10 (20%) had open reduction and internal fixation with screvv and K vvires. 6(12%) had partial patellectomy, 8(16%) combination of screvv and tension band and 1(2%) had arthroscopic manuplation. Mean follow up period was 36.6 months. Last clinic controls were determined with Böstman score, criteria. Finally, the results of our cases were 32% exellent, 42% good and 36% bad. Of the cases, 4 suffered patellafemoral joint degerenation. Solid union was obtained in ali cases. Conclusion: AH data vvhich had been provided were compared with the literatüre. We concluded that outcomes of our methods in our cases were corralated with the literatüre.