Çocuk psikiyatri olgularında aile içi şiddet öyküsünün sorgulanması

Abstract

Amaç: Çocuğa ve eşe yönelik aile içi şiddetin araştırıldığı çalışmalara bakıldığında, psikiyatrik örneklemi özellikle çocuk olguları içeren çalışmalar az sayıdadır. Bu çalışmada çocuk psikiyatri kliniğine başvuran çocuklar ve ailelerinde çocuğa ve eşe yönelik şiddetin sorgulanmasında farklı iki yöntemin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Aile içinde çocuğa yönelik şiddet (ÇYŞ) ve eşler arasındaki şiddet (EAŞ) yaşantıları iki farklı yöntem ile sorgulanmıştır. İlk yöntem katılımcıların kendilerinin doldurduğu bir anket formudur. İkinci yöntem ise aynı soruların yüz yüze görüşme sırasında tekrar sorulmasını içermektedir. Çalışmaya çocuk ruh sağlığı ve hastalıkları polikliniğine çocukları ile birlikte başvuran 510 anne katılmıştır. Bulgular: Hem ÇYŞ hem de EAŞ ilk yöntem ile daha yüksek oranlarda belirlenmiştir; ayrıca iki yöntem arasında tutarlılık düşük düzeydedir. EAŞ öyküsü olan ailelerden gelen çocuklarda ÇYŞ de daha sık görülmektedir. Sonuçlar: Bu çalışmanın sonuçları yazında yer alan ‘olumsuz aile işlevleri ve dayak sorgulanırken yüz yüze görüşmede kısa ve kapalı uçlu sorular yönlendirilmeli’ bilgisi ile uyumsuzdur; sonuçlarımıza göre bu yöntemle belirlenen oran diğer bir yöntemin neredeyse yarısına karşı gelmektedir. Çalışmanın bize sağladığı en önemli bilgilerden biri de, kliniklerde alışılagelen uygulamaların belki de çok güvenilir olmadığıdır. Klinik uygulamalarda yüz yüze sorgulama doğru ve kolay bir uygulama olarak kullanılırken, elde edilen yanıtın doğru olmama olasılığı göz ardı edilmemelidir. Olumsuz aile yaşantılarını düşündüren bir durum varsa farklı yöntemlerle sorgulama, gerekirse ailenin her bireyi ve çocukla ayrı ayrı görüşme yardımcı olabilir.

Objective: When the studies are reviewed about domestic violence against partner and child, there are a few studies which include psychiatric sample, especially children. The aim of this study is to compare the two methods to domestic violence against child (DVAC) and domestic violence against partner (DVAP) in the pediatric psychiatric sample. Methods: In this study, DVAC and DVAP were investigated with two different methods. The first was self-report questionnaire. The second was to ask similar questions during face to face intervention. Participants were 510 mothers who had 4-12 years old child and who applied child and adolescent psychiatry department. Findings: Both DVAC and DVAP were determined higher rates in the first method. Additionally, correlation between two methods was very little. DVAC rates increased in the children who had DVAP history in their family. Conclusion: This study results werenot similar to literature knowledge that ‘DV should be examined as short and close and questions during face to face intervention’; according to our results the rate of this suggested method was effective at a level of only half of the another method. This traditional method might be true, but it couldn’t forget that this rate might bring lowere results than the reality. When there is a doubt about thepossible presence of DV in family, different methods should be use, and each family member should be examined separately.