Levosimendanın atrial fibrilasyonlu ve sinüs ritmindeki hastaların sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonuna etkisinin karşılaştırılması

Abstract

Amaç. Levosimendan (LM) kardiyak kontraktiliteyi arttıran yeni kuşak bir ajandır. Diğer pozitif inotrop ajanların aksine, hücre içi kalsiyum alımını arttırmaz, böylelikle hücre içi kalsiyum aşırı artışı yaratmadığı için ilgili aritmilere de neden olmaz. Atrial fibrilasyonun(AF) kalp yetersizliğinde mortalite ve morbidite için bağımsız bir risk faktörü olduğu büyük randomize çalışmalarda gösterilmiştir. Çalışmamızda, kalp yetersizliği hastalarında, atrial fibrilasyonu olan ve olmayanların LM sonrasında ejeksiyon fraksiyonlarındaki değişimi karşılaştırdık. Yöntem. Sol ventrikül işlev bozukluğuna bağlı akut kalp yetersizliği nedeniyle hastaneye yatırılan on altı ardışık atrial fibrilasyon hastası ile cinsiyet ve yaş uyumu olan sinüs ritmindeki on altı hasta çalışmaya alındı. AF hastaları çalışma grubu (grup A) ve sinüs hastaları kontrol grubuna (grup S) ayrıldı. Hastalara LM verildi, öncesinde ve sonrasında ekokardiyografik inceleme yapıldı. Bulgular. AF, kalp yetersizliğinde prognozu ve kliniği kötüleştiren bir hastalıktır. Akut kalp yetersizliğinde LM kullanımı sinüs ritmindeki hastalara sağlanan fayda ile benzer derecede fayda sağlar. Sonuçlar. AF, kalp yetmezliğinin insan sağlığını bozan bir özelliğidir, ve kalp hızını kontrol etme stratejileri AF tedavisinde büyük öneme sahiptir. LM, HF ve sinüs ritmi olanların yanında HF ve AF olan olgularda etkindir.

Aim. Levosimendan (LM) is a unique agent that enhances cardiac contractility. Unlike other inotropic agents, LM does not increase cellular calcium intake, so that, does not cause intracellular calcium overload and related arrhythmias. Atrial fibrillation (AF) was shown to be an independent risk factor for mortality and morbidity in large heart failure (HF) trials. HF induces AF, AF aggravates HF, and therefore they generally coexist. We conducted a study to investigate the effects of LM on HF patients with AF. Methods. Sixteen consecutive patients in AF and sixteen consecutive age-sex matched patients in sinus rhythm who were hospitalized for acutely decompensated HF, and decided LM administration were enrolled as study (group A) and control groups (group S). All the patients had echocardiography before and after administration. Results. Baseline left ventricle ejection fraction (LVEF) was poorer in AF group (mean LVEF for A: 20.4%, S: 27.3%, p:0.03), but when we evaluated LVEF after LM infusion, amount of absolute increase in both groups' LVEF values were similar as 7.4 and 6.8 points for group A and S (p=0.762). Baseline and after infusion mean values of blood pressure and average heart rate were not significantly different. Conclusions. AF is a debilitating feature of HF; and rate-control strategies have great importance in AF treatment. LM is effective among patients with HF and AF just as patients with HF and sinus rhythm.