INVESTIGATION OF THE EFFECT OF STRONTIUM ON THE RECOVERY OF EXPERIMENTAL SUBCONDYLAR MANDIBULAR FRACTURES BY USING A SPONGOSTAN AS A CARRIER

Abstract

Background: We aimed to investigate whether or not we achieved a bone recovery similar to or better than positive results we obtained in single dose local administration of strontium into fracture line we made previously by using spongostan as strontium carrier. Material and Methods: The study was conducted with 24 male Wistar-albino rats. They were randomly divided into three groups: group SC3 [receiving 3% SC-soaked spongostan ( n=8), group SC5 [receiving 5% SC-soaked spongostan (n=8); and group C [only spongostan (n=8)]. A full thickness surgical osteotomy was performed in the subcondylar area. A 0.5x0.5 cm spongostan soaked with 3% SC in group SC3 and 5% SC in group SC5 was placed in the fracture area and in group C, only spongostan was placed in fracture line. Postoperative 21 day, the animals mandible was dissected and fractured hemimandibles were obtained for histopathological examination. The amount of the ossification was scored out of 10 for each section. Results: There was significantly immature bone and small amount of cartilage in the group SC3, completely immature bone in the group SC5 and the group C. When the groups were compared in terms of bone healing scores, there was no statistical difference between the groups (p>0.05). Conclusions: Because the efficiency of using strontium alone was revealed in our first study, we are of the opinion that it is required to conduct future studies in which repeating local strontium injections are tried or different carrier systems are used in order to increase the positive effect of strontium on bone recovery.

Amaç: Çalışmamızda mandibula fraktürü oluşturulan ratlarda spongostana emdirilerek uygulanan stronsiyumun kemik iyileşmesi üzerinde ki etkilerinin lokal stronsiyum uygulamasındakine benzer ya da daha iyi bir iyileşme sağlayıp sağlayamayacağını araştırmayı amaçladık. Materyal ve Metot: Bu çalışmada 24 erkek Wistar-albino sıçan kullanıldı. Sıçanlar tesadüfi olarak üç gruba ayrıldı; grup SC3 (%3 stronsiyım klorür emdirilmiş spongostan uygulnana n=8), grup SC5 (%5 stronsiyım klorür emdirilmiş spongostan uygulnana n=8) ve grup C (kontrol grubu, sadece spongostan uygulanan n=8). Sıçanların subkondiler bölgesine tam kat cerrahi osteotomi uygulandı. Fraktür bölgesine 0,5x0,5 cm boyutunda grup SC3'e %3; grup SC5'e %5 stronsiyum klorür emdirilmiş ve grup C'ye ise sadece spongostanlar yerleştirildi. Postoperatif 21 günde sıçanlara ötenazi uygulanıp hemimandibulaları çıkartılarak histopatolojik inceleme için gönderildi. Ossifikasyon oranı her bir sıçan için ayrı ayrı 10 üzerinden puanlandırıldı. Bulgular: Grup SC3 de olgunlaşmamış kemik ve az miktarda kıkırdak dokusu , grup SC5 de ve grup C de ise tamamen olgunlaşmamış kemik dokusu izlendi. Kemik iyileşme skorları açısından gruplar karşılaştırıldığında istatistiksel açıdan anlamlı bir farklılık izlenmedi (p>0.05). Sonuç: Sonuç olarak ilk çalışmamızda tek başına stronsiyum kullanımının etkinliği ortaya konduğundan insanlar üzerinde stronsiyumun lokal kullanımının etkinliğinin araştırılacağı çalışmaların öncesinde daha farklı taşıyıcı sistemlerin kullanıldığı ya da tekrarlayan lokal stronsiyum enjeksiyonlarının denendiği hayvan çalışmaların yapılmasının daha uygun olacağı kanısındayız.