Böbrek Fonksiyon Bozukluğu Olan Multipl Myelom Olgularının Demografik ve Laboratuvar Özellikleri

Abstract

Amaç: Hastanemizde tanı alan myelom nefropatili olguların demografik ve laboratuvar özelliklerin prognostik etki- leri ile, uygulanan tedavilerin böbrek fonksiyonlarını düzeltici etkilerinin karşılaştırılmasını amaçladık. Yöntem ve Gereçler: Klinikte takip ettiğimiz 16 myelom nefropatili (12 erkek 4 kadın, yaş ortalaması 56±17) olguyu retrospektif olarak inceledik. Hastaların demografik özellikleri laboratuar parametreleri değerlendirildi. Akut böbrek hasarı varlığı KDIGO kriterlerine göre belirlendi. Kemoterapi olarak 10 olguya VAD, 5 olguya MP protokolleri uygulandı. Serum kreatinin düzeyinde en az %25'lik düşme veya hemodiyaliz tedavisine ara verilenler tedaviye yanıt alınan olgular olarak kabul edildi. P<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: En sık başvuru şikayeti 10 olguda (%62,5) olan kemik (özellikle bel) ağrısıydı. Olguların hepsi ane- mikti ve böbrek hasarını tetikleyen faktörler olarak 13 olguda (%81,2) hiperürisemi, 9 olguda (%56,2) analjezik kullanımı, 6 olguda (% 37,5) hiperkalsemi, 6 olguda (% 37,5) dehidratasyon, 5 olguda, (%31,2) infeksiyon, 1 olguda (%6,2) kanama tespit edildi. Böbrek fonksiyonları düzelen olgularda yaş, cinsiyet, evre, myelom tipi, sedi- mentasyon, CRP, LDH, beta-2 mikroglobulin, kreatinin, total protein, albumin, hemoglobin, ürik asit, sodyum, proteinüri miktarı ve kemoterapi protokolünü böbrek fonksiyonları düzelmeyenlerden farklı bulmadık (P>0.05). Serum kalsiyum düzeyi böbrek fonksiyonları düzelenlerde (13,5±1,7 mg/dl), düzelmeyenlerden (9,8±1,1 mg/dl) daha yüksekti (P<0,05). Tartışma: Myelom nefropatili hastalarda ABH’nın tıbbi destek tedavisi, gereken hastalarda hemodiyaliz ve kemo- terapi sonrası hastaların yaklaşık yarısında düzeldiği bildirilmektedir. Bizim hasta grubumuzda da tedavi sonucunda 7 olguda (%43,7) böbrek fonksiyonları düzeldi, Böbrek fonksiyonları düzelen olguların sadece 1'ine hemodiyaliz uygulandı, diğer 6 olguda hemodiyaliz ihtiyacı olmadı. Eğer kalsiyum düzeyleri tedavi ile aşağıya çekilebilirse böbrek fonksiyonları daha da düzelebilir. Bizim olgu gru- bumuzda serum kalsiyum düzeyleri yüksek olan (13.5±1.7 mg/dl),ve bu düzeyleri normale indirmek için tedavi uygulananlarda, kalsiyum düzeyi normal olan (9,8±1.1 mg/dl) gruba göre ABH’da daha fazla düzelme saptadık (P<0.05). Sonuç olarak; multipl myelomlu hastalarda sık görülen nefropati mortalite ve morbiditeyi belirgin olarak arttırdığın- dan, böbrek hasarını önlemeye yönelik önlemlere daha fazla önem verilmelidir.

Aim: The aim of the present study was to compare demographic and laboratory features among patients diagnosed with myeloma nephropathy and compare efficiency of various therapies in improving kidney functions. Material and Methods: The medical records of 16 patients (12 males, 4 females, mean age was 56&plusmn;17 years), who were followed at our clinic due to myeloma nephropathy, were retrospectively reviewed. Demographic features and laboratory parameters of the patients were evaluated. The presence of acute kidney injury was determined accord- ing to KDIGO criteria. As a chemotherapy protocol, 10 cases received VAD and 5 cases received MP protocols. The patients, who achieved at least 25% reduction in serum creatinine level or suspended hemodialysis, were considered responders. A p value &lt;0.05 was considered statistically significant. Results: The most frequent presentation was bone pain (particularly lumbar pain) occurring in 10 patients (62.5%). All patients had anemia, and the reason triggering kidney injury was hyperurisemia in 13 patients (81.2%), analgesic overuse in 9 patients (56.2%), hypercalcemia in 6 patients (37.5%), dehydration in 6 patients (37.5%), infections in 5 patients (31.2%), and hemorrhage in 1 patient (6.2%). Age, gender, stage, type of myeloma, erythrocyte sedimenta- tion rate, CRP, LDH, beya-2 microglobulin, creatinine, total protein, albumin, hemoglobin, uric acid, sodium, amount of proteinuria, and chemotherapy protocol did not significantly differ between patients that exhibited improvement in kidney functions versus patients that exhibit no improvement in kidney functions (P&gt;0.05). Serum calcium level was significantly higher in responders (13.5&plusmn;1.7 mg/dl) compared to non-responders (9.8&plusmn;1.1 mg/dl) (P&lt;0.05). Discussion: It was reported that AKI was improved by supportive medical therapy, hemodialysis if indicated, and after chemotherapy in at least half of the patients with myeloma nephropathy. In the present patient group, kidney functions were improved with treatment in 7 patients (43.7%). Only one patient that showed improvement in kidney functions underwent hemodialysis, and the remaining six patients did not require hemodialysis. Further improvement in kidney functions can be obtained if lower calcium levels can be achieved with treatment. In the present study, patients with higher serum calcium levels (13.5&plusmn;1.7 mg/dl) that received therapy to reduce se- rum calcium to normal levels achieved higher improvement in AKI compared to those with normal calcium levels (9.8&plusmn;1.1 mg/dl) (P&lt;0.05). In conclusion, nephropathy, a common finding in multiple myeloma, significantly increases mortality and morbidity, and more emphasis must be placed on measures to prevent kidney injury.