13. ULUSLARARASI EĞİTİM YÖNETİMİ KONGRESİ 10-12 Mayıs / May 2018 Sivas, TÜRKİYE / TURKEY

Genel tanımıyla iletişim; belirli duyguların, düşüncelerin, bilgilerin iki ya da daha çok kişi arasında paylaşılması, anlamların ortaklaştırılması süreci olarak tanımlanabilir (Memişoğlu, 2013). İnsanlar arasındaki iletişim çeşitli biçimlerde gerçekleşmektedir. Bu anlamda iletişim, sınırları belirlenmiş ve belirli kurallar doğrultusunda yapılandırılmış formal (resmi, biçimsel) iletişim kanalları ve kişilerarası ilişkilerden doğan ve herhangi bir yapılandırmaya dâhil olmayan informal (doğal, resmi olmayan, biçimsel olmayan) iletişim kanalları aracılığıyla gerçekleşir (Eşkin-Bacaksız ve Yıldırım, 2013). Formal iletişim, kurum içindeki en üst hiyerarşi ile diğer üyeler ya da kurumun dışındaki insanlar ile (içsel notlar, raporlar, toplantılar, yazılı öneri raporları, sözlü sunumlar, görüşme, söylev, basın bültenleri, basın konferansları vb.) sağlanır. İnformal iletişim ise kurumun hiyerarşik yapısı dışında dedikodu, söylenti vb. ile gerçekleşir (Solmaz, 2004). Dünyadaki en eski medya aracı olarak adlandırılan söylenti ve dedikodu, iletişim sürecinin biçimsel olmayan boyutunu oluşturmaktadır (Kniffin ve Wilson, 2005). İnsanlar arasında gerçekleşen söylenti ve dedikodular insanlar arası iletişimin büyük bir kısmını oluşturduğu için örgütsel araştırmalarda oldukça önemli görülmektedir.